Onze Monumentenwachters hoeven in hun vrije tijd geen wandeling meer te maken om aan de dagelijks aanbevolen hoeveelheid van 10.000 stappen te komen. Dat merkte wachter Mark van Dinteren toen zijn dochter voorstelde een stappenteller op zijn telefoon te installeren. ,,Ik haal makkelijk 17.000 stappen op een dag.”
Omdat Mark inmiddels 25 jaar in dienst is bij Monumentenwacht, heeft hij al heel wat kilometers in werktijd afgelegd. Uitgaande van 13 kilometer per dag en 250 dagen per jaar en dat 25 jaar lang, kom je op meer dan 80.000 kilometer, ruim twee keer de aarde rond. Of de afstand van bijna 2000 marathons.
We gaan even terug naar het najaar van 1999, als de 33-jarige inwoner van Afferden in het land van Maas en Waal wel klaar is met zijn werk als dakdekker. ,,Elke dag om kwart over vijf, half zes in het busje om heel Nederland door te rijden en pas om zes uur weer thuis. Het was zwaar en hard werk, dus ik wilde wel wat anders.”
Interesse geschiedenis
Toen hij een vacature voor monumentenwachter zag, schreef hij een brief. ,,Het leek me leuk. Ik heb altijd interesse gehad voor geschiedenis en oude gebouwen en was gewend om op hoogte te werken. Maar ja, ik had alleen maar mijn diploma LTS bouwtechniek en ik kreeg meteen bericht dat ik was afgewezen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Mark bij de nieuwe elektrische bus van Monumentenwacht Gelderland.
Een tijdje later benaderde Monumentenwacht Gelderland hem opnieuw. ,,De andere kandidaten waren het toch niet. Of ik nog interesse had. En toen moest ik voor het eerst in mijn leven een sollicitatiegesprek doen. In eerdere banen was ik gewoon ingerold. Ik had op maandag een gesprek op het kantoor dat toen nog in Zetten zat en ben alvast op zondag gaan kijken waar ik precies moest zijn.”
Van het gesprek herinnert hij zich nog dat hij vertelde over een van zijn hobby’s. ,,Ik vertelde dat ik graag toneelspeelde en dat me dat goed van pas kwam bij het solliciteren. Misschien niet zo heel handig om te zeggen, maar ze konden er hard om lachen en ik mocht meedraaien.”
Rust
En zo ging hij samen met een collega op pad voor een inspectie van de kerk van IJzendoorn. ,,Ik wist niet wat ik meemaakte toen ik binnen was. Die zolder, de gewelven en de rust die er in het gebouw hing, wauw.” Dankzij zijn ervaring met werk op hoogte doorstond hij ook de inspectie van het dak met glans.
Hij vreesde nog wel voor het maken van het verslag. ,,Het is dat in mijn lagere schooltijd de term dyslectisch nog niet bestond, anders had ik ‘m wel gekregen. Maar ik ben aangenomen. Tegenwoordig komt er een rood kringeltje onder fout geschreven woorden te staan, dus dan is het makkelijker voor mij geworden.”
Na twee jaar werken in de Betuwe, ging hij werken in zijn geliefde Maas en Waal. ,,Ik had het goed naar mijn zin in de Betuwe, maar werken in de streek waar je vandaan komt, de aard van de mensen kent en de taal spreekt is helemaal mooi.” Mark woont al zijn hele leven in Afferden.
Tekst gaat verder onder de foto.
Mark aan het werk in het depot.
Hij is behalve monumentenwachter sinds 2006 ook beheerder van het historisch bouwfragmentendepot in Valburg. ,,Daar verkopen we spullen die uit oude panden zijn gehaald en anders in de container terecht waren gekomen. Ik haal ze op, sorteer, meet in, fotografeer ze en zet alles op de website. Ook geef ik advies aan mensen die hier op vrijdagochtend komen en interesse hebben. Soms sturen mensen nog weleens een foto van hoe ze iets hebben gebruikt in hun huis.”
Huwelijk
De overige dagen is hij met collega Rob de Bruyn op pad voor inspecties van erfgoed in het gebied. ,,Ik werk al 23 jaar samen met Rob en we kunnen goed met elkaar. Het is net een huwelijk. Je kent elkaar door en door en vertrouwt elkaar. Als Rob een ladder neerzet, weet ik dat-ie goed staat en andersom ook.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Samen met Rob de Bruyn bij een bijzondere inspectie, net over de landsgrens in Duitsland.
Het is gebruikelijk bij het inspectiewerk dat de wachters kleine reparaties doen als ze iets tegenkomen. ,,Soms is er iets met de goot of zien we dat er een paar pannen kapot zijn. Dan maken we dat meteen. Als we later met de eigenaar aan de koffie zitten, vertellen wat we tegenkwamen op het dak en zeggen dat we het probleem verholpen hebben, zijn ze heel dankbaar. Of we nog een extra kop koffie willen. Nou lekker! Maar voor ons is het een kleine moeite.”
Hoewel de jubilaris nog altijd plezier heeft in zijn werk, wil hij het liefst wel stoppen op z’n 65ste. ,,Ik wil graag gezond de eindstreep halen en na bijna vijftig jaar op het dak is het dan wel een keer mooi geweest.”